1. Terapia manualna funkcjonalna wg. Mulligan Concept
Koncepcja Mulligana zakłada:
· całkowitą bezbolesność podczas wykonywania technik mobilizacyjnych,
· powierzchnie stawowe obciążone są głównie siłą grawitacji;
· połączenie ruchu biernego, mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie;
· stosowanie docisku na końcu zakresu bezbolesnego ruchu;
· wykonywanie odpowiedniej liczby powtórzeń procedury terapeutycznej;
· wykonywanie przez pacjenta samodzielnie w domu indywidualnie dobranych ćwiczeń.
Stosowane techniki połączone z ruchem dają możliwość wykonywania ich u pacjentów przebywających na oddziałach szpitalnych, jak i leczonych ambulatoryjnie. Koncepcja dostarcza pacjentowi niezbędnych informacji dotyczących postępowania w okresie zaostrzenia choroby oraz wykonywania czynności dnia codziennego w sposób nieprowokujący wystąpienie objawów. Ważna jest też profilaktyka pacjenta w przypadku nawrotów choroby oraz przejęcia przez pacjenta części odpowiedzialności za proces leczenia.
Głównym atutem koncepcji Mulligana jest bezbolesność wykonywania terapii, co daje poczucie komfortu i bezpieczeństwa, zarówno pacjenta, jak i terapeuty. Stosowane są pozycje obciążenia ciężarem ciała bez uzyskiwania chwilowego odciążenia, które zwykle łagodzi objawy i występuje w innych metodach manualnych. Pacjent nie jest biernie poddawany terapii, lecz aktywnie w niej uczestniczy.
2. Terapia manualna FDM - Fascial Distortion Model
Terapia FDM jest formą leczenia, w której uznaje się, że przyczyną niemalże każdego urazu narządu ruchu i tkanek miękkich, jest co najmniej jedna z sześciu tzw. dystorsji (zniekształceń) powięzi. Prawidłowo przeprowadzone leczenie dystorsji powinno skutkować efektywnym zniesieniem dolegliwości bólowych i ograniczenia ruchomości .
Diagnostyka FDM opiera się na trzech filarach i prowadzi do efektywnej diagnozy. Fenomenem metody jest interpretacja mimiki i gestykulacji pacjenta, które tworzą podstawę diagnostyczną oraz dają dokładne wskazówki co do deformacji poszczególnych powięzi. Obszerny wywiad i badanie funkcjonalne uzupełniają diagnozę FDM.
Aktualnie FDM jest skutecznie stosowane przy urazach narządu ruchu i do terapii bólu.
Głównym celem tej metody jest anatomiczna korekcja powięzi. Jeżeli dystorsja powięzi zostaje skorygowana, można liczyć na natychmiastową poprawę wytrzymałości, ruchomości i redukcje bólu. Zaletą stosowania tej metody jest szybki powrót do aktywności fizycznej.
Metoda FDM znajduje zastosowanie przy:
· ostrych bólach spowodowanych przez skręcenia i zwichnięcia stawów,
· urazy sportowe np. naderwanie więzadeł i mięśni, stłuczenia itp.
· bólach pleców, ramion i karku,
· ograniczeniach ruchomości,
· objawach takich jak odrętwiałość lub mrowienie oraz osłabienie lub niestabilność,
· pewnych objawach, które zazwyczaj są przydzielane schorzeniom internistycznym.
3. Metoda Osteopatii i Chiropraktyki dr Ackermanna
Metoda wg koncepcji Ackermanna jest obecnie jedną z lepszych metod diagnozowania i leczenia manualnego. W praktyce technika ta wymaga szerokiego spojrzenia na problem pacjenta, przyczynom schorzeń i ich złożoności. Terapeuta musi skontrolować, a w niektórych przypadkach również wdrożyć terapię, tam, gdzie organizm wykazuje zaburzenia funkcjonalne spowodowane np. „zablokowanym” stawem danego segmentu. Poszczególne techniki pracy w tej metodzie skupiają się na określonym segmencie, stąd „odblokowany” ma być wyłącznie dany kręg, który powodował dolegliwości bólowe u pacjenta.
Podczas stosowania metody dr Ackermanna w ciągu jednego lub kilku zabiegów udaje się zniwelować lub znacznie zmniejszyć ból.
Każdy zabieg poprzedzony jest odpowiednio skrupulatną diagnostyką. Terapeuta w pierwszej kolejności ocenia stan pacjenta na podstawie wywiadu, po czym przechodzi do badania manualnego za pomocą palpacji poszczególnych stawów. Istotne również są wyniki badań obrazowych tj. USG, RTG, CT. Zastosowane techniki dają możliwość skutecznego i maksymalnie bezpiecznego przeprowadzenia terapii.
Zalety metody dr Ackermanna:
· bardzo dokładna ocena biomechaniczna w obrębie miednicy;
· testy różnicujące przyczyny zarówno strukturalne jak i funkcjonalne;
· skuteczne techniki korekcyjne;
· różnorodność stosowanych technik;
· zabiegi wykonywane są docelowo w miejscu przyczyny problemu;
· dobrze poprowadzone zabiegi wymagają bardzo małej siły od terapeuty.
